Στα μέσα του 19ου αιώνα η άνθιση των επιστημών της ζωής ακολουθήθηκε και από την αύξηση του ενδιαφέροντος για επιμέρους κλάδους τους, μεταξύ των οποίων και η ανατομία. Παρά όμως τη μεγάλη ζήτηση νεκρών οργανισμών, η προσφορά ήταν περιορισμένη, για πρακτικούς λόγους, αλλά και λόγω των νομικών περιορισμών στην ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Μια λύση ήταν η κατασκευή κέρινων ομοιωμάτων. Αυτά όμως εκτός του ότι δεν ήταν ανθεκτικά στις μεταβολές της θερμοκρασίας και στη σκληρή χρήση εντός του εργαστηρίου ή της αίθουσας διδασκαλίας, παρουσίαζαν τη συνολική εικόνα ενός οργανισμού ή μιας δομής του, που απέκλειε την εκ των ένδον εξέτασή της.
