Αντωνης Οικονομου

Η σελίδα τιμά τη μνήμη του διαδικτυακού φίλου της, Αντώνη Οικονόμου, παρουσιάζοντας μια από τις πολλές δημιουργίες του. Πρόκειται για τα περίφημα "διπλάκια" του,  ένα δηλαδή ζευγάρι εικόνων οι οποίες σχετίζονταν, κάπως η μια με την άλλη, στη βάση ενός αισθητικού και θεματικού κριτηρίου που η ευαισθησία, η γνώση και η κοφτερή ματιά του δημιουργού της σύνθεσής τους, είχε εφαρμόσει.

Σε καθένα από αυτά, τα καθημερινά σχεδόν "διπλάκια", οι δυο εικόνες συνομιλούσαν με τον τρόπο τους. Κι ήταν, καθημερινά επίσης εκεί, ο άλλος φυσικός φίλος, ο Γιώργος Λιγνός, για να τις κρυφακούσει, για να μεταφράσει και να μας μεταφέρει τον διάλογό τους. 

Προφανέστατα διαλέγουμε ένα από τα διπλάκια που το αντικείμενό τους σχετίζεται με τη Βιολογία.

Εντός του πλαισίου παρατίθεται το κείμενο με το οποίο ο Αντώνης, συνόδευσε τις δυο εικόνες, της κεφαλίδας του παρόντος άρθρου. Κάτω από το πλαίσιο, έχει παρατεθεί ο  σχολιασμός του Γιώργου. 

Κατευθυνθείτε από εδώ, στη διεύθυνση του τοίχου του, Αντώνη Οικονόμου στο f/b.  Θα διαπιστώσετε πως στις δημοσιεύσεις του, που συνιστούν μια πραγματικά αισθητική αγωγή, αποτυπώνεται η παιδεία, η πολυπραγμοσύνη και η ευαισθησία του, οι οποίες του επέτρεπαν να συνδυάζει με καίριο - και συχνά αναπάντεχο τρόπο - όψεις του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου, με εκλεκτά δείγματα της Τέχνης, ώστε να αποκαλύπτει σχέσεις που ίσως δεν είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό μας.

Πάνω, λεπτομέρεια από το περίφημο 'Δέντρο της Ζωής' του Γουσταύου Κλιμτ (1909), σε καφέ... παραλλαγή.

Κάτω, φωτογραφία του Paul Lennart Schmid, που διακρίθηκε στον διαγωνισμό 'Close up Photofrapher 2023': σκάβοντας για να κρυφτεί στην άμμο, ώστε να αιφνιδιάσει το θήραμά του, δίπλα στα ίχνη που έχει αφήσει μια σαύρα στην έρημο του Negev (Ισραήλ).

Καλή εβδομάδα!

 

Σχόλιο Γιώργου Λιγνού

Αντικριζοντας τις δυο εικονες ο νους μας ταξιδευει στις απαρχες, τότε που ο ανθρωπος μόνος εκανε τα πρωτα του βήματα πάνω στη γη.

Και μπορεί μεν η γενεαλογια αυτη να μην ειναι μοναδική, αλλά μας είναι οικεία.

Η ερημος, αυτος ο αφιλοξενος τόπος κρύβει τη δική της ζωή. Απο το χώμα της μας έπλασε αυτή η αόρατη δυναμη με την οποία αιωνες τωρα παλεύουμε.

Η σαύρα, η οχιά της Παλαιστινης και ο κίτρινος σκορπιός κρυβονται κατω απο την άμμο της.

Δεν επιζητούν το θάνατό μας. Δίνουν τον αγωνα της επιβίωσης. Αμύνονται και προσπαθουν να ζησουν.

Όπως η Daboia palaestinae με τα μικροσκοπικα κερατα, ένα πάνω απο κάθε οφθαλμό.

Σκεπαζεται με αμμο και παραμονευει για να επιτεθει στα θηράματά της.

Για να ζησει.

Μπερδευει τα ιχνη της επίτηδες με της σαύρας. Οι έλικες που σχηματιζει με το κορμι της δειχνει τη ικανοτητα της να προσαρμοζεται στο περιβάλλον της ερήμου, όπου η άμμος δινει τη θεση της στο άνυδρο χώμα και τα βραχια.

Θελει να ζησει.

Γιατι η ζωή και ο θάνατος κινουνται με αυτον τον τρόπο. Με ελιγμούς.

Οπως ακριβως ξετυλιγονται τα κλαδιά του δέντρου τη ζωής.

Αιωνες τωρα καθε περιστροφη, καθε ελιγμος σημαινει περισσοτερη ζωή.

Στα κλαδια του δεντρου ξεκουραζονται παραδεισια πουλια.

Και στις ριζες του, στο χωμα φωλιαζουν αυτα που εμεις φοβομαστε. Ο σκορπιος, η σαυρα, η οχια, το ποντικι, η αγριογατα. Ολα πλασμενα για να ζησουν και να πεθανουν οπως κι εμεις.

Αυτο που βλεπουμε σαν παλη ζωής και θανάτου είναι μια ακόμα έλικα που μεγαλωνει και ομορφαινει το δεντρο.

Χιλιαδες έλικες, χιλιαδες ζωές που ξεκινανε καθημερινα κι αλλες θα φτασουν στη νυχτα κι αλλες πριν καλά καλα ανεβη ο ήλιος θα μαραθουν για να παρουν τη θεση τους καινουργιες έλικες, καινουργιες ζωές.

Ω υπεροχο δεντρο, κράτα μια θέση για εμάς.