Αντωνης Οικονομου

Η σελίδα τιμά τη μνήμη του διαδικτυακού φίλου της, Αντώνη Οικονόμου, παρουσιάζοντας μια από τις πολλές δημιουργίες του. Πρόκειται για τα περίφημα «διπλάκια» του,  ένα δηλαδή ζευγάρι εικόνων οι οποίες σχετίζονταν, κάπως η μια με την άλλη, στη βάση ενός αισθητικού και θεματικού κριτηρίου που η ευαισθησία, η γνώση και η κοφτερή ματιά του δημιουργού της σύνθεσής τους, είχε εφαρμόσει.

Σε καθένα από αυτά, τα καθημερινά σχεδόν «διπλάκια», οι δυο εικόνες συνομιλούσαν με τον τρόπο τους. Κι ήταν, καθημερινά επίσης εκεί, ο άλλος φυσικός φίλος, ο Γιώργος Λιγνός, για να τις κρυφακούσει, για να μεταφράσει και να μας μεταφέρει τον διάλογό τους. 

Προφανέστατα διαλέγουμε ένα από τα διπλάκια που το αντικείμενό τους σχετίζεται με τη Βιολογία.

Εντός του πλαισίου παρατίθεται το κείμενο με το οποίο ο Αντώνης, συνόδευσε τις δυο εικόνες, της κεφαλίδας του παρόντος άρθρου. Κάτω από το πλαίσιο, έχει παρατεθεί ο  σχολιασμός του Γιώργου. 

Κατευθυνθείτε από εδώ, στη διεύθυνση του τοίχου του, Αντώνη Οικονόμου στο f/b.  Θα διαπιστώσετε πως στις δημοσιεύσεις του, που συνιστούν μια πραγματικά αισθητική αγωγή, αποτυπώνεται η παιδεία, η πολυπραγμοσύνη και η ευαισθησία του, οι οποίες του επέτρεπαν να συνδυάζει με καίριο - και συχνά αναπάντεχο τρόπο - όψεις του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου, με εκλεκτά δείγματα της Τέχνης, ώστε να αποκαλύπτει σχέσεις που ίσως δεν είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό μας.

Πάνω, λεπτομέρεια από το περίφημο «Δέντρο της Ζωής»' του Γουσταύου Κλιμτ (1909), σε καφέ... παραλλαγή.

Κάτω, φωτογραφία του Paul Lennart Schmid, που διακρίθηκε στον διαγωνισμό Close up Photographer 2023: σκάβοντας για να κρυφτεί στην άμμο, ώστε να αιφνιδιάσει το θήραμά του, δίπλα στα ίχνη που έχει αφήσει μια σαύρα στην έρημο του Negev (Ισραήλ).

Σχόλιο Γιώργου Λιγνού

Αντικρίζοντας τις δυο εικόνες ο νους μας ταξιδεύει στις απαρχές, τότε που ο άνθρωπος μόνος έκανε τα πρώτα του βήματα πάνω στη γη.

Και μπορεί μεν η γενεαλογία αυτή να μην ειναι μοναδική, αλλά μας είναι οικεία.

Η έρημος, αυτός ο αφιλόξενος τόπος κρύβει τη δική της ζωή. Από το χώμα της μας έπλασε αυτή η αόρατη δυναμη με την οποία αιώνες τώρα παλεύουμε.

Η σαύρα, η οχιά της Παλαιστίνης και ο κίτρινος σκορπιός κρύβονται κάτω από την άμμο της.

Δεν επιζητούν τον θάνατό μας. Δίνουν τον αγώνα της επιβίωσης. Αμύνονται και προσπαθούν να ζήσουν.

Όπως η Daboia palaestinae με τα μικροσκοπικά κέρατα, ένα πάνω από κάθε οφθαλμό.

Σκεπάζεται με άμμο και παραμονεύει για να επιτεθεί στα θηράματά της.

Για να ζήσει.

Μπερδεύει τα ίχνη της επίτηδες με της σαύρας. Οι έλικες που σχηματίζει με το κορμί της δείχνουν τη ικανότητά της να προσαρμόζεται στο περιβάλλον της ερήμου, όπου η άμμος δίνει τη θέση της στο άνυδρο χώμα και τα βράχια.

Θέλει να ζήσει.

Γιατί η ζωή και ο θάνατος κινούνται με αυτόν τον τρόπο. Με ελιγμούς.

Όπως ακριβώς ξετυλίγονται τα κλαδιά του δέντρου της ζωής.

Αιώνες τώρα κάθε περιστροφή, κάθε ελιγμός σημαίνει περισσότερη ζωή.

Στα κλαδιά του δέντρου ξεκουράζονται παραδείσια πουλιά.

Και στις ρίζες του, στο χώμα φωλιάζουν αυτά που εμείς φοβόμαστε. Ο σκορπιός, η σαύρα, η οχιά, το ποντίκι, η αγριόγατα. 'Ολα πλασμένα για να ζήσουν και να πεθάνουν όπως κι εμείς.

Αυτό που βλέπουμε σαν πάλη ζωής και θανάτου είναι μια ακόμα έλικα που μεγαλώνει και ομορφαίνει το δέντρο.

Χιλιάδες έλικες, χιλιάδες ζωές που ξεκινάνε καθημερινά κι άλλες θα φτάσουν στη νύχτα κι άλλες πριν καλά καλά ανέβει ο ήλιος θα μαραθούν για να πάρουν τη θέση τους καινούργιες έλικες, καινούργιες ζωές.

Ω υπέροχο δέντρο, κράτα μια θέση για εμάς.