Το 1889 η Ακαδημία Φυσικών Επιστημών της Φιλαδέλφειας εξέδωσε ένα τρίτομο έργο, με τίτλο: "Εικονογραφήσεις των Αμερικανικών αραχνών και της εργασίας με την οποία εξυφαίνουν τον ιστό τους". Συγγραφέας του βιβλίου ήταν ο Henry Christopher McCook, πρεσβυτεριανός κληρικός και φυσιοδίφης που είχε διατελέσει πρόεδρος της Αμερικανικής Εντομολογικής Εταιρείας και εικονογράφος του η Elizabeth Fearne Bonsall, η οποία ειδικευόταν στη ζωγραφική ζώων.
Το βιβλίο, είναι χαρακτηριστικό του πνεύματος της βικτωριανής εποχής κατά την οποία η Φύση, από μια ρομαντική οντότητα, εκτός του ανθρώπου, αρχίζει να τον περιλαμβάνει και να εισβάλει στην καθημερινότητά του - η οποία μετατρέπεται ταχέως από αγροτική, σε αστική. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο εκτός της ακριβούς περιγραφής - στις εικόνες και στο κείμενο - των δομών των αραχνιδίων που ζουν ελεύθερα στη Φύση, περιλαμβάνονται και τα είδη που ζουν στην πόλη. Εκεί όμως που η εικονογράφος πετυχαίνει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, είναι στην απόδοση της γεωμετρίας των ιστών που πλέκουν τα αραχνίδια - έχουν ζωγραφιστεί σε μαύρο φόντο - και στις εικόνες τους στην ύπαιθρο.
Όμως πριν, την παράθεση των θαυμάσιων εικόνων του έργου, κρίναμε ταιριαστό να παραθέσουμε και ένα ποίημα, ενός συγχρόνου των συντελεστών του βιβλίου, ποιητή, Είναι το ποίημα του Αμερικανού ποιητή Ουώλτ Ουίτμαν, που έχει τον τίτλο: Η αθόρυβη καρτερική αράχνη (1η δημοσίευση: 1868). Το ποίημα που έχει αντληθεί από την ιστοσελίδα: Banalmagazine.gr, είναι σε μετάφραση του Γιώργου Πολυχρόνη.
⁜
Μια αθόρυβη καρτερική αράχνη
Μια αθόρυβη καρτερική αράχνη
είδα να στέκεται, ολομόναχη, σε μια μικρή προεξοχή,
είδα πώς, για να εξερευνήσει τα γύρα της τ’ απάρθενα και αχανή,
ολοένα έκλωθε, έκλωθε, έκλωθε, και τον ιστό της, από μέσα της βγαλμένο,
ολοένα εξάπλωνε, και ολοένα έγνεθε, ακούραστη.
Κι εσύ, ω ψυχή μου – εκεί που στέκεσαι,
περικυκλωμένη, απόμερη, μες σ’ απροσμέτρητους ωκεανούς του χώρου,
αδιάκοπα στοχάζεσαι, και δοκιμάζεις, και πετάς, γυρεύοντας τα χάη να ενώσεις,
ώσπου η γέφυρα που ποθείς σχηματιστεί, ώσπου η εύπλαστη άγκυρα πιάσει τόπο,
ώσπου η διάφανη κλωστή που ρίχνεις κάπου τυλιχτεί – ω ψυχή μου.
⁜
