Αφού λοιπόν η μαϊμού πείθεται από τη μέδουσα-με δέλεαρ την ξενάγησή της στον θαυμαστό Βασίλειο των Ωκεανών- να σκαρφαλώσει στο σκιάδιό της, στα μέσα της διαδρομής υποψιάζεται πως κάτι δεν πηγαίνει καλά, γιατί η μέδουσα την ρωτά επίμονα αν πράγματι έχει συκώτι, και αν το φέρει μαζί της. Έτσι υποβάλει τη μέδουσα σε ερωτήσεις, και αποκαλύπτει το φρικτό τέλος που την περιμένει.
Όμως πανέξυπνη καθώς είναι, εκμεταλλεύεται την άγνοια της μέδουσας για την ανατομία των μαϊμούδων και την εξαπατά λέγοντάς της, ότι τα ζώα του είδους της δεν έχουν ένα ή δύο συκώτια, αλλά πολλά, τα οποία όμως κρεμούν στα κλαδιά των δένδρων για να μην τις βαραίνουν, καθώς πηδούν από το ένα στο άλλο.
Το παραμύθι αυτό, που υιοθετεί τη λαμαρκιανή θεωρία για την εξέλιξη όπως και ο Rudyard Kipling, στο βιβλίο του οι «Ιστορίες της ζούγκλας» για το οποίο είχαμε κάνει μνεία από το biology4u στους εξής συνδέσμους: Πώς έγινε η προβοσκίδα του ελέφαντα και: Πώς η φάλαινα απέκτησε το λαιμό της.
Το βιβλίο «Η ανόητη μέδουσα» εκδόθηκε μεταξύ του 1892 και του 1896 στο Λονδίνο, από τον εκδοτικό οίκο Griffith, Farran & Co, μεταφραστής του ήταν από την Ιαπωνέζικη έκδοση ο Β. Η. Chamberlain και τις όμορφες εικόνες του είχε φιλοτεχνήσει ο Gyokusho Kawabata.
Ο σύνδεσμος προς το βιβλίο από εδώ.
