Πολλά από όσα γνωρίζουμε σήμερα για τη μιτωτική διαίρεση, στηρίζονται στην εργασία του Γερμανού κυτταρολόγου Walther Flemming (1843-1905) ο οποίος στο βιβλίο του: Zell-substanz, Kern und Zelltheilung (Κυτταρική Ουσία, Πυρήνας και Κυτταρική Διαίρεσης) που εξέδωσε το 1882, περιέγραψε με σαφήνεια τα χρωμοσώματα και την συμπεριφορά τους κατά τη μίτωση, όρο που επενόησε ο ίδιος.
Ο Flemming χρησιμοποιώντας χρωστικές ανιλίνης κατόρθωσε να καταστήσει ορατές τις ινώδεις δομές που εμφανίζονταν στα κύτταρα σαλαμάνδρας κατά τη διάρκεια της κυτταρικής διαίρεσης και να προσδιορίσει, πρώτος, τις κινήσεις τους. Στο βιβλίο του, που αποτελεί θεμέλιο λίθο της κυτταρογενετικής, περιλαμβάνονται 100 περίπου εικόνες, διόλου απαξιωμένες ως προς το γνωσιακό περιεχόμενό τους και ταυτόχρονα πανέμορφες, τις οποίες επιμελήθηκε ο ίδιος.
Παραθέτουμε λοιπόν μερικές από τις εικόνες του βιβλίου του εξαιρετικού αυτού επιστήμονα, επισημαίνοντας πως η καθυστέρηση της αναγνώρισης της εργασίας του μεγάλου Αυστριακού μοναχού (1900), στέρησε τη δυνατότητα στον Flemming να συνδυάσει τα σημαντικά ευρήματά του με την κληρονομικότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εξέλιξη της Γενετικής. Τελικώς η εργασία του εκτιμήθηκε στην πλήρη έκτασή της, μετά την επανανακάλυψη των μενδελικών νόμων, το 1900 και τη διατύπωση της χρωμοσωμικής θεωρίας της κληρονομικότητας από τους Boveri και Sutton, το 1908.
